[ [ [ บันทึกคนตาย ] ] ]

เนื้อเรื่อง

22/02/34

         สถานที่นี้ช่างเงียบและวังเวงเหลือเกิน

  \" ต้องมีอะไรแน่ๆ \" ดิฉันนึกทันทีที่ก้าวเข้าสู่ โรงพยาบาลแห่งนี้  รอบๆแทบไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆอยุ่เลย

         ดิฉันก้าวเท้าเดินสำรวจไปรอบๆๆ..........เงียบสนิท..........ทำไม?  

         โรงพยาบาลใหญ่ขนาดนี้  กลับไม่มีใครแม้แต่คนเดียว

       สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านมาทำให้ดิฉันสะดุ้ง  แล้วมองไปรอบๆๆ..........ป่าช้าชัดๆๆ   นี่ดิฉันเดินมาโดยไม่สังเกตได้อย่างไร

    \" มาที่นี่ทำไม \" เสียงแหบๆๆ กระซิบอยุ่ที่ข้างหูดิฉัน

  ดิฉันพยายามที่จะร้องแต่ก็ร้องไม่ออก  ขยับตัวไม่ได้   เกิดอะไรขึ้น?   เสียงเมื่อกี้เป็นเสียงใคร?

       แล้วดิฉันก็ได้รับคำตอบ  เมื่อจู่ๆๆชายคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้นข้างหน้า  จนสะดุ้ง  ทุกอย่างเริ่มปกติ

    \" คุณเป็นใครคะ? \" ดิฉันกลั้นใจถาม ทั้งๆที่รู้สึกกลัวๆอยู่เหมือนกัน

ชายคนนั้นมองดิฉันอย่างเงียบๆ  ก่อนพูดขึ้น


    \" ภารโรง...คุณคงมาใหม่ \" เสียงเขาปกติไม่แหบจนน่าสงสัย  ทั้งที่น่าจะอายุสัก 60 ได้
ถึงเขาจะน่าสงสัย  แต่ก็นิสัยดี  พาดิฉันทัวรอบโรงพยาบาล  พลางแนะนำให้รู์จักทุกคน........

    แปลก.....คำนี้บรรยายที่นี่ได้ดีที่สุด   ทั้งผู้คน  สถานที่  คนไข้  แม้แต่บรรยากาศ........
ถึงอย่างไรก็ตาม  ดิฉันก็มีความสุขที่นี่มากกว่าที่กรุงเทพฯ  
สาเหตุที่ดิฉันถูกย้ายมาน่ะหรอ.........


เมื่อเดือนที่แล้ว.......

    \" หัวหน้ามีอะไรหรอคะ \" ดิฉันทักทายเมื่อเดินเข้าไปในห้อง

    \" ฉันต้องการให้เธอย้ายไปประจำที่โรงพยาบาลต่างจังหวัด.... \" หัวหน้าเริ่มพูดขึ้น  พลางอธิบายรายละเอียดต่างๆ

        ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอเกลียดดิฉันมากแค่ไหน  ทั้งเรื่องที่จับผิดการโกงของหล่อน  หรือแม้แต่ที่ไม่ได้ประจบเธอ

กลับมาปัจจุบัน

ดิฉันทำงานอย่างสบายใจ  มีพยาบาลเพียงไม่กี่คน  และดิฉันเป็นแพทย์อยู่คนเดียว จึงไม่มีปัญหาอะไร

   คงต้องพักไว้ตรงนี้ก่อน  ถ้ามีเวลาก็คงจะได้มาจดบันทึกอีก  
แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไร  เพราะงานเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆแล้วล่ะ....


31/03/34

          พักนี้เป็นอะไรไม่รู้  เหมือนจะ.....ไร้ความรู้สึก......ก็อธิบายไม่ถูกเหมือยกันว่าเป็นอะไร.......แปลก.....คำนี้อีกแล้ว.....ทำไม?
คนที่นี่ดูแปลกๆ  เหมือนจะคอยหลบหน้าดิฉันตลอดเวลา  ราวกับมีอะไรปิดบังอยุ่  ถามอะไรก็ก้มหน้าตอบ  แล้วรีบเดินไป

  ไม่ใช่แค่บุคลากรในโรงพยาบาลที่เป็นแบบนี้  คนไข้ก็ด้วย  เหมือนกับรีบมาให้รักษา  ก่อนไม่มีโอกาสอีก
ทำเหมือนดิฉันจะรีบไปไหนงั้นแหล่ะ

     ผ่านมาถึงวันนี้  รู้สึกเหมือนบางช่วงเวลา  ขาดอารมณ์ไปเฉยๆ  เย็นชา   ไร้ความรู้สึก...ใช่..ขนาดจดหมายจางทางบ้านส่งมา  

ดิฉันยังฉีกทิ้งหลังอ่านจบ  ทั้งทีน่าจะดีใจ  แต่ทำไม?

    บางครั้งดิฉันก็มีความรู้สึกขึ้นมาบ้าง  ว่าทำไมถึงทำอย่างนี้

แล้วดิฉันก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม  เกิดอะไรขึ้นกันแน่?....


13/05/34

      บันทึกนี้ผมขอเขียนต่อให้จบ  ถึงจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม......
เธอ....ตาย...แล้ว   ทำไม? ทำไม?  ทำไมผมถึงปกป้องเธอไม่ได้?

เจ็บ....ที่มารู้ความจริงทีหลัง..........

โกรธ....ที่หัวหน้าส่งเธอไปตาย....

แค้น.....ไอ้โรงพยาบาลนรกนี่

ใช้ชีวิตคนเป็นเครื่องสังเวย   กี่ชีวิตไม่รู้ที่ต้องมาเซ่นถวายเจ้าแห่งความตาย

      โลกทั้งใบถล่มลงตรงหน้า  มีชีวิตต้องมาจบตรงนี้  เพียงได้รู้ความจริงจากชาวบ้าน  ที่ได้เค้นมาได้........
ผู้ก่อตั้งโรงพยาบาลนี้ จบชีวิตลงด้วยสาเหตุใดไม่มีใครรู้  แต่ก่อนตายได้ลงมนต์ดำเอาไว้....มนตืที่ทุกปีต้องมี1ชีวิตที่ต้องจบลงที่นี่
อาถรรพ์ที่ไม่อาจลบได้.....วังวนแห่งมนต์ตรา  ที่นำพาความพินาศ

      ทุกอย่างเริ่มจากที่ก้าวเข้าสู่โรงพยาบาล  วิญญาณจะถูกดูดไปทีละนิดทุกวัน...........
จนเริมไร้ความรูสึก.....เมื่อไม่เหลือร่างจะถูกนำไปสังเวย    จิตวิญญาณจะถูกนำไปหล่อรวมกัน  
เพื่อหลอมเปนร่างให้ผู้ก่อตั้งโรงพยาบาล

     ชีวิตที่เป็นอมตะ  หากทุกอย่างสำเร็จ  จิตวิญญาณนับร้อยและอีกมากมายที่ต้องมาเจอจุดจบแบบนี้  ไม่รู้ว่าเมื่อไรจึงจะพอ

  ผมมีเวลาไม่มาก.....เมื่อมารู้ความจริงตอนที่สายเกินไป.......อีกหน่อยผมคงเป็นเหมือนเธอ  ผมคงต้องไปแล้วล่ะ  

     ไม่นาน  ผมคงจะได้พบเธออีก......คนที่ผมรัก